Ամենավախենալուներից Af+WPW
AF-Atrial fibrillation-նախասրտերի շողացում
WPW-Wolf Parkinson White syndrome
ՓՏ-Փորոքային տախիկարդիա
ՎՓՏ-Վերփորոքային տախիկարդիա
ՍԹՎ-Սիրտ-թոքային վերակենդանացում
Նախասրտերի շողացումը միկրո-ռե-էնտրի մեխանիզմով առաջացող սուպրավենտրիկուլյար առիթմիա է, որը բնորոշվում է նախասրտերում դեզօրգանիզացված էլեկտրական ակտիվությամբ և կծկողականությամբ (400-600զ/ր)։ Նախասրտերի շողացման ժամանակ ԱՎ-հանգույցը կատարում է "էլեգանտ" ֆունկցիա։ Այն չի կարող նման քանակի իմպուլսներ հաղորդել փորոք, ուստի այն մտնում է ռեֆրատկեր շրջանի մեջ և այն ժամանակ, երբ ան դուրս է գալիս ռեֆրակտեր շրջանից փոխանցում է իմպուլսները փորոք: ԱՎ-հանգույցի ռեֆրակտեր շրջանի տևողությունը կախված է շատ հանգամանքներից՝ սկսած նրա կառուցվածքային վիճակից մինչև ԱՎ-հաղորդականությունը ընկճող դեղորայքից։ Նորմայում ԱՎ-հանգույցը մինչև 0,08վ դանդաղեցնում է վերփորոքային իմպուլսը, ինչը ԷՍԳ-ում դրսևորվում է որպես PQ(R)-ինտերվալ։ Այս ժամանակահատվածը թույլ է տալիս նախասրտերին ռեպոլարիզացվել մինչև կսկսվի փորոքների դեպոլարիզացիան, որպեսզի պահպանվի ԱՎ-սինքրոնիզացիան։ Մաքսիմալ պարզ՝ ինչու՞ է նախասրտերի շողացման ժամանակ ռիթմը հիմնականում անհավասար․
1․ ԱՎ-հանգույցը նշված քանակով վերփորոքային իմպուլս չի կարող հաղորդել փորոքներին,
2․ Այն մտնում է ռեֆրակտեր շրջանի մեջ և որոշ ժամանակ չի կարող փոխանցել իմպուլս։ Այս ժամանակ առաջանում է ալիքաձև իզոգիծ, որը ցույց է տալիս նախասրտային ակտիվությունը։
3․ Ռեֆրակտեր շրջանից դուրս գալուց հետո այն փոխանցում է վերփորոքային իմպուլսը փորոք և առաջանում է QRS-կոմպլեքս։
Ստորև պատկերված է նախասրտերի բրադիսիստոլիկ շողացում։ Առկա են նրան բնորոշ բոլոր դասական նշանները՝ ֆիքսված P-ատամիկ չկա, ռիթմը անկանոն է, առկա է ալիքաձև իզոգիծ։
R-ռեֆրակտեր շրջան, ալիքաձև իզոգիծը նախասրտային ակտիվությունն է,
X-նրանից դուրս գալուց առաջանում է QRS-կոմպլեքս, ուստի իմպուլսը հաղորդվում է փորոք։
Եթե ԱՎ-հանգույցը կարողանար բոլոր վերփորոքային իմպուլսները նախասրտերի շողացման ժամանակ փոխանցել փորոք, ապա կառաջանար փորոքների տախիարդիա կամ ֆիբրիլյացիա։ ԱՎ-հանգույցի "Էլեգանտ" ֆունկցիան պարզ է, անցնենք առաջ։
- Կարճ PQ(R) ինտերվալ (Ավ հանգույցը շրջանցվում է, ուստի չկա դադար, հետևաբար չկա/կարճ է նաև PQ(R) ինտերվալը)։
- Դելտա ալիք (Պաթոլոգիկ ուղիով իմպուլսի անցնումն է)։
- QRS-կոմպլեքսի լայնացում >110 (Քանի որ ԱՎ-հանգույցը շրջանցվում է և փորոքը դեպոլարիզացիան իրականանում է ԱՎ-հանգույցից ավելի դիստալ)։
- Դիսկորդանտ ST-T փոփոխություններ, բացասական -T ատամիկներ (Խանգարված դեպոլարիզացիայի պատճառով)
- Լայն QRS-կոմպլեքս տախիկարդիա
- Ռիթմը անկանոն է!!
- ՍԿՀ-200-300զ/ր
- ԷՍԳ-ն մանրամասն զննելուց հետո կարելի է գտնել դելտա ալիքներ
- Չափազանց արագ, անկանոն, ձևախախտված QRS-կոմպլեքսներով ռիթմ
- Այն հիմնականում առաջանում է երիտասարդների շրջանում, որը բարձրացնում է հանկարծամահության ռիսկը։
- Ցանկացած հակաառիթմիկ, որը կարող է ընկճել ԱՎ-հանգույցը բարձրացնում է փորոքների ֆիբրիլյացիայի ռիսկը։
- ՀՀ-ում եղած հակաառիթմիկների մեծամասնությունը ընկճում են ԱՎ-հանգույցը (Ամիոդարոն, Վերապամիլ, Դիգօքսին և այլն)
- Շատ քիչ է հավանական, որ հիվանդը AF+WPW-ի ժամանակ կլինի հեմոդինամիկ կայուն վիճակում։
- Նկարագրվել են կլինիկական իրավիճակներ, երբ AF+WPW-երիտասարդների շրջանում շփոթել են այլ ՎՓՏ-ի հետ, Վերապամիլի ներարկումից հետո առաջացել է փորոքների ֆիբրիլյացիա և հիվանդը մահացել է։
- Նկարագրվել են կլինիկական դեպքեր, երբ երիտասարդ հիվանդերի մոտ ալկոհոլի չարաշահումից հետո սկսվել է նախասրտերի շողացում և հիվանդի մոտ առաջացել է փորոքների ֆիբրիլյացիա, ՍԹՎ-միջոցառումներից հետո պարզվել է, որ հիվանդի մոտ առկա է եղել WPW-համախտանիշ։
- Անհետաձգելի իրավիճակներում այն դվժար է տարբերակել պոլիմորֆ փորոքային տախիկարդիայից, ուստի QRS-կոմպլեքսներ մորֆոլոգիան այնքան չի փոխվում, որքան պոլիմորֆ փորոքային տախիկարդիայի ժամանակ! և ի տարբերություն մոնոմորֆ փորոքային տախիկարդիայի՝ ռիթմը անկանոն է։ (Անհետաձգելի իրավիճակներում շատ դժվար է տարբերակել այս բոլորը միմյանցից, ուստի բուժման ամենաարդյունավետ մարտավարությունը պատկերված է ստորև)․
- Խուճապի չմատնվել, կառավարել իրավիճակը։
- Իրականացնել Ն/Ե-մուտք։
- Մոնիտորինգ։
- Հնարավորության դեպքում իրականացնել 12-արտածում ԷՍԳ, քանի որ շատ ավելի լավ կվիզուալիզացվեն դելտա ալիքները։
- SaO2։
- Զ/Ճ-գնահատում (Նշված իրավիճակում քիչ հավանական է չափել Զ/Ճ)։
- Հիվանդի գիտակցությունը, օբյեկտիվ տվյալները։
- Գնահատել հիվանդը հեմոդինամիկ կայուն է թե անկայուն։
- Հեմոդինամիկ անկայուն հիվանդներին անհապաղ իրականացնել էլեկտրական կարդիովերսիա (Եթե հիվանդը գիտակից է, ապա սեդացիայից հետո)։
- Հեմոդինամիկ կայուն հիվանդներին, ըստ էքսպերտների, ըստ ուղեցույցի մաքսիմալ՝ պետք է խուսափել ԱՎ-հանգույցը ընկճող դեղորայքից, նույնիսկ կորդարոնից, Ca-անցուղիների պաշարիչներց, քանի որ առկա է ռիսկ փորոքների ֆիբրիլյացիայի, իսկ դիգիտալիսը կարճացնում է փաթոլոգիկ ուղու ռեֆրակտեր շրջանը։
- Ամենաարդյունավետ բուժումը, հատկապես երիտասարդների շրջանում (գիտակից հիվանդների դեպքում) սեդացիան է և էլեկտրական սինքրոն կարդիովերսիան։
- Մաքսիմալ քչացնել փորոքային և վերփորոքային էքստրասիստոլաների քանակը քանի, որ նրանք նույնպես կարող են հանդիսանալ տախիառիթմիաների "Տրիգգեռ"։
- Ցանկացած անկանոն լայն QRS-կոմպլեքս տախիկարդիայի ժամանակ պետք է ժխտել AF+WPWն, հատկապես երիտասարդների շրջանում և հատկապես այն երիտասարդների շրջանում, ում մոտ հայտնի է, որ առկա է WPW-համախտանիշ։
- Ամենաարդյունավետ բուժման մարտավարությունը էլեկտրական սինքրոն կարդիովերսիան է։
- Հիվանդները հետագայում կարիք ունեն միջամտական առիթմոլոգի կոնսուլտացիայի, քանի որ պետք է քննարկվի պաթոլոգիկ ուղու աբլյացիայի հարցը։
- Մաքսիմալ խուսափել ԱՎ-հաղորդականությունը ընկճող դեղորայքից, բազմաթիվ գրականություններում ամիոդարոնը նույնիսկ հակացուցված է, ուստի ՀՀ-պայմաններում նույնպես ամենաարդյունավետ բուժման մարտավարությունը էլեկտրական սինքրոն կարդիովերսիան է։
Comments
Post a Comment